Aktualności

Dziś wielkie święto dla Rodziny Oriońskiej – uroczystość Matki Boskiej Opatrzności!

Dokładanie 20 listopada 1954 r., Stolica Apostolska wydała Dekret zatwierdzający ostatecznie Zgromadzenie Małe Dzieło Boskiej Opatrzności – Księża Orioniści. Ów 20 listopada był trzecią sobotą miesiąca w Roku Maryjnym 1954, dzień, w którym wyznaczono święto liturgiczne „Matki Boskiej Opatrzności”, święto dla Małego Dzieła Boskiej Opatrzności. Wówczas poproszono i otrzymano pozwolenie, by w Zgromadzeniu święto Matki Boskiej Opatrzności, „Matki i niebieskiej Założycielki” pozostało na stałe obchodzone dnia 20 listopada, a nie w trzecią sobotę miesiąca listopada, właśnie po to, by wspominać ostateczne zatwierdzenie Zgromadzenia przez Stolicę Apostolską.

Z dogmatu, że Maryja jest Matką Syna Bożego łatwo można wywnioskować, że została ona wciągnięta w plany Opatrzności Bożej, a więc można ją nazwać Matką Boskiej Opatrzności. Ks. Orione żył ową tajemnicą. Wierzył głęboko, że Maryja, będąc włączona w plany Opatrzności Bożej, prawdziwie jest Matką Boskiej Opatrzności. Weszła ona również w historię  Zgromadzenia Synów Boskiej Opatrzności. Wiemy, że „Matka Boskiej Opatrzności” jest tytułem nadanym przez Ks. Orione owej małej i przyniszczonej figurce z drewna, którą on postawił na cześć „pierwszego kolegium” Boskiej Opatrzności, w San Bernardino, a która znajduje się aż dotąd w „Paterno” w Tortonie. Kiedy Ks. Orione nazywa Maryję „Matką i niebieską Założycielką” wyraża w ten sposób wiarę pochodzącą z serca, a także konkretną historię, naznaczoną nadzwyczajną obecnością Matki Bożej u początków i podczas rozwoju Małego Dzieła Boskiej Opatrzności. Matka Boskiej Opatrzności jest i oznacza Matkę Boga.

O ile 16 maja jest świętem Ojca Założyciela, to 20 listopada jest świętem Matki, „niebieskiej Założycielki Zgromadzenia”. Nie są to dwa święta wykradzione dniom roboczym lub z powszechnego kalendarza liturgicznego. Te dwie uroczystości są podstawami historii i pamięci o naszej tożsamości oriońskiej.