Aktualności

Dziś obchodzimy wspomnienie św. ks. Bosko. Co łączyło tych dwóch świętych – ks. Bosko i ks. Orione?

Młody Alojzy Orione, po ciężkiej chorobie, przez którą musiał opuścić klasztor franciszkanów w Vogherze, do którego wstąpił 4 września 1885 r., mając trzynaście lat, powrócił do rodzinnej miejscowości. Nadal było w nim pragnienie osiągnięcia zamierzonego celu i nikt nie śmiał powątpiewać w jego powołanie.  We wrześniu 1886 r. Alojzy udał się do Turynu na spotkanie z księdzem Bosko.  Zostali przyjaciółmi, a życie ks. Bosko i jego działalność na rzecz ubogich chłopców wywarła ogromny wpływ na późniejsze działania Alojzego Orione i założonego przez niego Zgromadzenia. Znany jest również pierwszy cud, którego doznał Alojzy za wstawiennictwem ks. Bosko tuż po jego śmierci.

D. Hyde, “Rozbójnik Boży”:

Jesienią czuł się już Alojzy zdrów i silny. I znowu – po raz drugi – ośmielił się prosić rodziców o pozwolenie na przygoto­wanie się do stanu kapłańskiego. Matka nie stawiała sprzeciwu, a z czasem i ojciec wyraził swoją zgodę.

Pamiętając o swoim sennym widzeniu w klasztorze franciszka­nów, zwrócił się tym razem do księdza Bosko, założyciela Zgro­madzenia Salezjanów. Przybył do ich głównego domu w Turynie dnia 4 października 1886 r. Mimo że zakon ledwo powstał, już prawie całe Włochy były pełne podziwu dla wielkiego założyciela i jego działalności, wyrażającej się w troskliwej opiece nad siero­tami i dziećmi ulicy.

Właśnie w Turynie, w głównej siedzibie salezjanów, spotkałem osiemdziesięcioczteroletniego księdza Jana Segalia, który kształcił się z Alojzym w seminarium salezjańskim. Określił mi go jako „wzorowego ucznia, gorliwego w dobrym”. Miało to posmak świa­dectwa kwalifikacyjnego i nie mogło mnie zadowolić. Zachęciłem go przeto do obszerniejszej charakterystyki Alojzego z podkreśle­niem pewnych cech, jakimi się już wtedy wśród ogółu wyróżniał. Jego odpowiedź przekonałaby każdego.

Pod koniec drugiego roku pobytu, gdy Alojzy miał zaledwie szesnaście lat, przełożeni powierzyli mu nauczanie religii wśród współuczniów i wygłaszanie pogadanek na zebraniach sodalicji. To było czymś niecodziennym i świadczyło zarówno o jego zdol­nościach, jak i nadzwyczajnym zaufaniu, jakie w nim pokładano – nikt z jego kolegów nie podjąłby się tego zadania. On zaś nie tylko dobrze się z niego wywiązywał, lecz jeszcze zyskał uznanies wych kolegów. Podziwiali oni nie tylko jego zdolności, ale po­nadto kochali go za wesołe usposobienie i umiejętności sportowe. Orione był także zapalonym członkiem kółka dramatycznego i osiągał dobre wyniki.

Salezjanie go polubili. Miał przyjaciół w konwencie i między rówieśnikami. Szczególnie cenił go sam ksiądz Bosko, który często przysłuchiwał się jego lekcjom religii.

Ta przyjaźń mistrza z uczniem, przyjaźń z jednym z najwię­kszych świętych Kościoła, wywarła głęboki wpływ na wrażliwego, uduchowionego młodzieńca. W Valdocco odbył po raz pierwszy spowiedź u księdza Bosko i uzyskał wskazówki dotyczące obo­wiązków i drogi życiowej. Święty był jego przełażonym i kierow­nikiem duchowym.

Salezjanie gromadzili chłopców z ulicy i z najohydniejszych za­kątków nędzy, uczyli ich pożytecznego zawodu. Przez fachowe wykształcenie nadawali ich życiu kierunek i godność, jakiej dotąd byli pozbawieni. Było to dzieło miłosierdzia przewyższające jał­mużnę i jakąkolwiek pomoc doraźną.

Chłopców, których nie można była umieścić w internacie, zrze­szano w związki wpływające korzystnie na rozwój umysłowy i moralny. Taki kierunek działania odpowiadał całkowicie Alojze­mu. Jego widoczne ubóstwo pozwoliło mu zrozumieć poniżającą nędzę wychowanków salezjańskich.

„Pamiętaj, pozostaniemy na zawsze przyjaciółmi” – mawiał do niego ksiądz Bosko i to zapewne krzepiło młodego Alojzego Orione.

W styczniu 1888 r., w drugim roku nauki Alojzego, ksiądz Bos­ko ciężko zachorował. Nie dziwi nas gest Alojzego, który dowie­dziawszy się o groźnym stanie swojego przyjaciela i mistrza, ofia­rował Bogu swoje młode życie za umierającego świętego. Jednak 31 stycznia 1888 r. ksiądz Bosko umiera. Ta bolesna strata pogłę­biła w Alojzym pragnienie jeszcze doskonalszego oddania się Bogu i Jego Kościołowi.

Ksiądz Segalia opowiedział mi następujące zdarzenie, o którym później gdzieś czytałem, ale nie znałem go uprzednio. Alojzy na­leżał do wybranej czwórki straży honorowej przy zwłokach świę­tego. Ze wszystkich stron przychodzili wierni, by oddać cześć świętemu, któremu tyle zawdzięczali. Alojzy wiedział, że wielu z nich pragnęło wrócić do domu z czymś, co miałoby związek ze świętym. W swojej pomysłowości pokrajał chleb na drobne ka­wałki, dotykał nimi ciała i rozdawał obecnym. Przy krajaniu za­ciął się głęboko w palec. Nie wątpiąc w świętość księdza Bosko uczynił to, co w danej chwili uważał za zupełnie naturalne. Przy­tknął palec do czcigodnych zwłok i rana natychmiast się zasklepiła.

Mimo przywiązania do księdza Bosko i przyjaźni łączącej go z salezjanami w szkole oraz pełnego uznania dla ich owocnej dzia­łalności, Alojzy zmienia nagle swój plan życiowy. Przy końcu drugiego roku nauki, zamiast rozpocząć nowicjat salezjański, opuszcza Valdocco i zgłasza się do tortońskiego seminarium dla ka­płanów diecezjalnych. Wszyscy, zarówno nauczyciele, jak i uczniowie byli przekonani, że nadawał się na członka Zgromadzenia Księży Salezjanów. Prze­cież uczył już religii w jednym z salezjańskich stowarzyszeń mło­dzieżowych. Dlatego wszyscy byli zdumieni, „lecz – jak mnie zapewniał ksiądz Segalia – nikt i tym razem nie wątpił w czy­stość jego intencji, ponieważ przełożeni zwykle aprobowali jego poczynania”.

Alojzy rzeczywiście, jak większość poważnie myślących chłop­ców w tym wieku, zastanawiał się nad tym, gdzie jest jego właś­ciwe miejsce. Czy Bóg powołał go do księży salezjanów? Już przed kilku miesiącami przedstawił swoje wątpliwości księdzu Bosko. Ten go  uspokajał: „Jeżeli czujesz, że Bóg woła cię gdzie indziej, idź. Pamiętaj, pozostaniemy na zawsze przyjaciółmi”.